| Foto's Das Rheingold | Foto's Die Walküre | Foto's Siegfried | Foto's Götterdämmerung |

 Home

Richard Wagner - Die Walküre
25 Februari 1998, Muziektheater Amsterdam

 

 

Vandaag heb ik speciaal vrij genomen om uitgerust aan de voorstelling van vanavond te beginnen. Nadat we met z'n vieren gezellig hebben gegeten, begeven we ons naar het Muziektheater. Voor de kassa staat een rij mensen te hopen op niet afgehaalde kaartjes en ook staan er mensen met bordjes "kaartjes gevraagd". Dit is de laatste Walküre-voorstelling, althans tot de cycli, die nog komen gaan. In de krant las ik, dat er plannen zijn om de Ring op te nemen voor TV. We zitten op het eerste balkon, midden vooraan. Prima dus.

Eerste Akte

Het toneelbeeld is zodanig dat we als het ware middenin de wereld-Es zijn, met het zwaard Nothung daar ingestoken. De hellende toneelvloer is een dwarsdoorsnede van de Es. Te zien zijn de jaarringen, circels zonder begin of eind. Door de toneelvloer heen priemt de meterslange punt van het zwaard Nothung waarop de zangers kunnen lopen. In de zaal hangt verder ook de reuzenspeer van Wotan die met zijn punt de punt van het reuzenzwaard bijna raakt.

Het orkest is niet onzichtbaar, zoals Wagner voorschreef, maar is onderdeel van het toneel en wel aan de rechterkant, iets naar achteren. Zodanig dat er nog een paar meter speelruimte is voor de zangers. Hartmut Haenchen, de dirigent opent ronduit zwak. Het voorspel mist het gevoel van het stormachtige en het op de vlucht zijn van Siegmund. Het klinkt spanningsloos en te zacht. De noten zijn er wel en fraai gespeeld, maar dat is niet genoeg.

Tijdens het voorspel komt Wotan controleren of alles op de juiste manier in scène is gezet en blijft gedurende enige ogenblikken bij het zwaard, dat aan het reuzenzwaard is bevestigd, in gedachten verzonken staan. Hierna verdwijnt hij van het toneel. Siegmund en Sieglinde zijn als een wolven-tweeling gekleed in grijs getinte kleding en met bruin en grijs in hun haar. Hunding's huis wordt heel abstract voorgesteld als een zwart 'monopoly-hotel' van 2x3 meter, het wordt neergezet op het reuzen-zwaard Nothung. Na hun aarzelende kennismaking komt een in zwarte wapenrok uitgeruste Hunding op het toneel, compleet met helm en speer. De animositeit tussen Hunding en Siegmund komt wat beter uit de verf dan de passie tussen Siegmund en Sieglinde. Met 'der Lenz' wordt niets gedaan, samen trekt het wolfspaar het zwaard los en vallen elkaar in de armen. In de hut ontbrandt plotseling een vuur, en vlammend verdwijnt de hut uit het zicht. Onafwendbaar nemen de gebeurtenissen hun loop.

Tweede Akte

Aan het begin wordt tot onze teleurstelling aangekondigd dat zowel Siegmund als Brünnhilde last hebben van hun stem, maar om de voorstelling mogelijk te maken, toch optreden. Wij hadden hoge verwachtingen van Jeanine Altmeyer als Brünnhilde, die nu de bodem worden ingeslagen. Inderdaad zal tijdens de voorstelling blijken dat ze zichzelf erg moet sparen om de eindstreep te halen. De hoge noten worden ‘overgenomen’ door Hartmut Haenchen. Ook zijn bepaalde passages niet goed hoorbaar. Deze minpunten worden echter meer dan goed gemaakt door een voortreffelijk zingende en acterende John Bröcheler als Wotan. Hij is uitstekend op dreef in zijn dialoog met Fricka en zijn grote monoloog. Tijdens de monoloog legt Wotan zijn harnas af en als hij getormenteerd zijn "Nur eines will ich noch, das Ende!" zingt, staat hij balancerend in de ruimte op de punt van het reuzenzwaard Nothung, werkelijk schitterend. Ook Fricka doet het goed, ze zet een hele scherpe hoedster van het huwelijk neer, waar niet mee te sollen valt. Deze Fricka komt een stuk beter uit de verf dan haar Rheingold-Fricka. Toen vond ik haar nogal kleurloos. De scène van de doodsaankondiging passeert zonder al te veel emotie, jammer. Wanneer aan het einde het zwaard in stukken breekt, schieten er bliksems door de reuzen-speer en het reuzen-zwaard en zijn er luide knallen hoorbaar. Hierop breekt ook het reuzen-zwaard in stukken, heel mooi gedaan.

Derde Akte

De reuzen-speer en het reuzen-zwaard zijn nu uit het toneelbeeld verdwenen, de rest is ongewijzigd. Tijdens de Walküren-rit schieten er vlammen omhoog van de toneelvloer. Met de ringen van de Es lopen een soort gasleidingen mee, die voor dit effect zorgen. De Walküren zijn gekleed in het zwart met aan hun armen zilverkleurige vleugels, het zijn engelen des doods. Er zit behoorlijk wat vaart en spektakel in deze scène. Het ene moment lopen ze gesticulerend in verschillende richting, in anticipatie op wat onvermijdelijk komen gaat. Het andere moment staan ze ordentelijk in slagorde opgesteld. Wotan is in het wit gekleed en heeft op zijn borst een afbeelding van de wereld-Es. Hij is uitstekend, autoritair zoals het moet. Ook de laatste scène wordt gedragen door Wotan, mooi en duidelijk zingend, langzaam toegevend aan de liefde voor zijn dochter. Als hij uiteindelijk Brünnhilde in slaap heeft gekust, ligt hij doodstil over haar heen, terwijl de muziek opbloeit. Er gebeurt niets en alles...

Dan wordt Loge opgeroepen. Rook en rood lichtschijnsel suggereren het magische vuur. In de verte zien we Wotan als Wanderer de wereld in trekken. Wie weet komen we deze gedesillusioneerde zwerver weer tegen.


| Foto's Das Rheingold | Foto's Die Walküre | Foto's Siegfried | Foto's Götterdämmerung |

Naar Boven