Tweede Akte

	Elisabeth

Eerste Toneel (2e akte)

De Zangershal in de Wartburg. Elisabeth komt de Hal binnen en bezingt haar geluk in afwachting van de komst van Tannhäuser. 

Tweede Toneel (2e akte)

Wolfram brengt Tannhäuser bij Elisabeth, die voor haar neerknielt. Elisabeth verteld van haar wanhoop, toen hij wegging van de Wartburg en haar nieuw gevonden geluk nu hij is terug gekeerd. Samen loven zij het wonder dat hen weer heeft samen gebracht. Wolfram, die alles van een afstand heeft gevolgd, ziet zijn hoop op Elisabeth's liefde vervliegen. Tannhäuser loopt op Wolfram toe en omarmt hem hartelijk, samen verlaten ze de Zangershal.

Derde Toneel (2e akte)

De Landgraaf komt de Hal binnen en ziet tot zijn vreugde dat Elisabeth na lange tijd weer te vinden is in de Zangershal, en op het komende zangersfeest aanwezig zal zijn.

Vierde Toneel (2e akte)

De edelen en ridders die aankomen om het grote zangfestijn bij te wonen worden hartelijk begroet door de Landgraaf en zijn nicht Elisabeth. Wanneer een ieder zijn plaats in de Zangershal heeft ingenomen komen de minnezangers naar voren en maken een beleefde buiging naar de aanwezigen. De Landgraaf kondigt de zangwedstrijd aan, hij vraagt de zangers 'het wezen van de liefde' te doorgronden. De winnaar mag zelf zijn prijs bepalen, die hem door Elisabeth zal worden gegeven. Het lot wijst Wolfram von Eschenbach aan om als eerste te beginnen. Wolfram's lied blinkt uit in deugdzaamheid, waarin de passionele kant van de liefde ontbreekt. Van de aanwezigen krijgt hij grote bijval voor zijn lied. Tannhäuser kan zich niet langer inhouden en brengt met vuur zijn versie van het 'wezen der liefde' ten gehore. Deze vurige versie verbijstert de omstanders en Biterolf trekt in grote verontwaardiging zijn zwaard. Tannhäuser noemt Biterolf een grimmige wolf, die niet weet wat liefde is. Tannhäuser echter is bij de Godin van de Liefde, Venus, geweest! Na deze ontboezeming volgen de andere ridders het voorbeeld van Biterolf en met getrokken zwaard willen ze Tannhäuser van het leven beroven. Elisabeth werpt zich met doodsverachting tussen de zwaarden en Tannhäuser en verkondigt dat alleen de Hoogste Rechter hem zal oordelen, ook voor hem is de Verlosser aan het kruis gestorven. De Landgraaf verstoot Tannhäuser en wijst hem de weg tot zijn mogelijke redding; een boetetocht naar Rome. Tannhäuser stort zich aan de voeten van Elisabeth, die hem het leven heeft gered, en kust de zoom van haar gewaad. In grote opwinding staat hij op en sluit zich aan bij de lange stoet van pelgrims, die al zingend door het dal trekken, op weg naar Rome. Elisabeth blijft achter en bidt tot God voor het heil van Tannhäuser.

Nach Rom!

Naar Boven