Tannhäuser
und der Sängerkrieg auf Wartburg |
|
Derde Akte Eerste Toneel (3e akte) Wolfram komt uit het woud en nadert het dal waar Elisabeth bidt voor het beeld van de Heilige Maagd Maria. Als hij Elisabeth ziet, realiseert hij zich dat de terugkeer van de pelgrims uit Rome aanstaande is, het is al herfst. In de verte is het gezang van de pelgrims reeds te horen. Elisabeth, die het gezang ook heeft gehoord, richt zich op en kijkt of Tannhäuser zich onder de terugkerenden bevindt. De stoet trekt voorbij, maar Tannhäuser ziet ze niet. Opnieuw richt ze haar gebed tot de Heilige maagd Maria en bidt of Maria haar tot zich wil nemen. Elisabeth wil als zuivere maagd tot Maria gaan om genade te vragen voor Tannhäuser's schuld.
Als ze haar ogen opslaat ziet ze Wolfram, die tot haar genaderd is. Als hij haar wil aanspreken geeft Elisabeth met een gebaar aan dat hij moet zwijgen, haar weg voert ten hemel waar haar een hoog ambt te wachten staat. Langzaam loopt ze, in de invallende schemering, op de Wartburg toe. Tweede Toneel (3e akte) Wolfram blijft achter. Nadat Elisabeth uit het zicht is verdwenen, pakt hij zijn harp en brengt een ode aan de Avondster. Wolfram vraagt de Avondster om Elisabeth te groeten wanneer ze uit het dal opstijgt om een Engel Gods te worden. Derde Toneel (3e akte)
Het is nacht geworden. Tannhäuser betreedt vermoeid het dal in een gescheurde pelgrimspij. Hij vraagt zich af waar de treurige harpmuziek vandaan kwam. Wolfram herkent Tannhäuser en vol van medelijden vraagt hij of Tannhäuser in Rome was. Tannhäuser verhaalt van zijn bittere pelgrimstocht. Na vele ontberingen bereikte hij Rome om de Paus vergeving van zijn zonden te vragen. Toen de Paus hoorde van zijn verblijf in de Venusberg, werd hij tot in eeuwigheid verdoemd. Net zo min als de dorre staf van de Paus ooit opnieuw zou bloeien, net zo min zou Tannhäuser ooit Verlossing vinden. Eén weg stond Tannhäuser toen nog open; de weg terug naar Venus. Venus en haar rijk worden door een rose nevel langzaam zichtbaar en Venus nodigt de trouweloze Tannhäuser uit, terug te keren in haar rijk. Tannhäuser wil naar Venus maar wordt tegen gehouden door Wolfram. Als Tannhäuser zich wil losrukken houdt Wolfram hem voor dat een Engel voor zijn zieleheil heeft gebeden; Elisabeth. Bij het horen van haar naam bijft Tannhäuser onbeweeglijk staan. Uit het dal klinkt een lied dat het heengaan van Elisabeth verkondigt. Wolfram zegt Tannhäuser dat Elisabeth's gebeden zijn verhoord en dat hij verlost is. Venus heeft Tannhäuser verloren en verdwijnt. In het ochtend-rood wordt een treurstoet zichtbaar, die een open doodskist met het dode lichaam van Elisabeth met zich meedraagt. Oudere pelgrims lopen vooraan, de doodskist wordt gedragen door edelen en begeleidt door de Landgraaf, graven en edelen. Op een teken van Wolfram wordt de doodskist op de grond geplaatst en Tannhäuser knielt neer bij de dode Elisabeth. Hij vraagt de Heilige Elisabeth voor hem te bidden waarop hij sterft. Jongere pelgrims trekken het dal binnen. Ze voeren de pauselijke staf met zich mee, die opnieuw tot bloei is gekomen; 'Heil, het wonder der Genade!'. God is waarlijk barmhartig en hoog verheven boven al, Halleluja!
|
